Қаламын ескек етiп, қиял қайығын сырлы сөз дариясына салған әркiмнiң-ақ iздеп барар меккесi маған Жазушылар одағы сияқты көрiнедi де тұрады. Аптасында болмағанмен, айында бiр соғып, әрiптестерiңмен жүз көрiсiп, әңгiме-дүкен құрудың өзi қандай ғанибет! Сол дағдымен одаққа бiр барғанымда, бiрiншi хатшының қабылдау бөлмесiнiң алдында орта бойлы дембелше, балуан бiтiмдi сары сұр жiгiт сәлем берiп, қолымды қысты. Салалы саусақтары қаусырып, алақанына сүңгiп кеткен қолымды тартпай, бетiне бажайлай қарағанымнан танымай тұрғанымды табан аузында сезген ол:
– Танымайтын боларсыз, Бақытжан Қанапиянов деген iнiңiзбiн ғой. Көкшенiң тумасымыз. Папам ұзақ жыл оқу бөлiмiнде iстеген, – дедi күлiмдеген көзi шуақ шашып.
– Әлгi орысша өлең жазатын Бақытжан Қанапиянов деген жiгiт сен екенсiң ғой. Сонда Мұсахан ағаның баласысың ба?
– Иә, кейiн бiз Керекуге көшiп кеткенбiз, – деп әлгiнде ғана жайраңдап тұрған жүзiн төмен салды ол. – Бiраздан берi осы Алматыда тұрамыз. Қазiр осы одақтың басшысы Олжас ағаның көмекшiсiмiн.
Өз басым Мұсахан Қанапияновтың көзiн көрiп, сөзiн тыңдап, алдынан дәрiс алған емеспiн. Алайда оның атақ-даңқына сырттай жақсы қанықпын. Он жылдай оқу бөлiмiн басқарып, облыс­та оқу-ағарту iсiнiң өркендеуiне, әсiресе қазақ мектептерiнiң iргесi беркiп, еңсесi көтерiлуiне елеулi еңбек сiңiрген үлкен ұстаз. Кейiн обком қызмет бабымен көтерiп, облыстық атқару комитетiнiң жауапты хатшысы ғып жiберудi ұйғарғанда, «менiң тағдыр-талайым – оқу-ағарту саласы, бастап қойған бiраз iсiм бар едi, соны жерiне жеткiзейiн» деп уәж айтса, бюроның шешiмiн бұзар қандай хақың бар деп тарпа бас салады. Содан Сырымбеттегi бұрын өзi басқарған орта мектепке сырғиды. Бiлiм беру iсiн өмiр мұраты санап, бақ пен таққа айырбастамаған бiр бет батылдығын оны бiлетiндер күнi бүгiнге дейiн жыр қып айтатын. Ауылға келе-ақ ол оқудың өндiрiспен байланысын қолға алып, республикада тұңғыш оқушылардың өндiрiстiк бригадасын жасақтап, машина-трактор станциясын ұйымдастырып, ферма ашып, мал өсiрiп, егiн егiп, мектеп жанындағы интернат пен пансионды азық-түлiкпен жабдықтап отырады. Сөйтiп атақ-абыройы республикадан асып, Одаққа тарала бастаған тұста соңына шырақ алып түскен партияның келiмсек көсемдерi қыр соңынан қалмай түп-iзiне түсiп қудалап, ақыры басқа облысқа қоныс аударуға мәжбүр етедi.
– Папаңның түбi сол Кереку жағы емес пе едi? Бәсентиiн боларсыңдар?!
– Жоқ, бiз төремiз, аға. Арғы атамыз – Абылайдың немере ағасы Сұлтанбет төре. Сол Сұлтанбеттен тараған төрелер ежелден Ертiстiң Кереку өңiрiнде тұрады. Әкемнiң туған жерi Иса Байзақов­тың ауылына таяу Төретұмсық деген түбек. Бәсенти­iн­дер – нағашы жұртым. Айтбай батыр бастап, Көкшетаудың Борлық бойына алып барыпты ғой баяғыда.
Жедел жауап беруiне қарағанда шалт қимылды, шапшаң жiгiт сияқты. Бiрақ оның орысша оқыған басқа құрбыларындай емес, түп тегiн, тұқымын жақсы бiлетiнi бiрден-ақ ұнады. Ел тарихына енжар қарамайтын, ұдайы iзденiп, әр нәрсеге зер салып, зерделеп жүретiн азамат тәрiздi көрiндi.
Бұл 80-жылдардың орта шенi болатын. Көп ұзамай әдебиетiмiз бен мәдениетiмiздiң жан-жақты бiлгiрi, әрi жақсы жанашыры, белгiлi сәулеткер Шота Уәлихановпен кездескенде:
– Төрелерден шыққан бiр ақын iнiңiзбен таныстым. Өзiңiздi өнер жолына түсiрiп, өмiр бағдарын нұсқаған ұстазыңыздың ұлы екен, – дедiм әдетте әзiлдесе беретiн дағдыммен.
– Дұрыс, дұрыс айтасың, асылдың тұяғы, алтынның сынығы сынды Мұсахан ағаның баласы. Жарықтық қысастық құрбаны болып өмiрден ерте озды ғой. Артында қалған шиеттей алты баланы – үш ұл мен үш қызды қанаттыға қақтырмай, тұмсықтыға шоқытпай аман өсiрiп, барлығына жоғары бiлiм берген анау Күләш жеңешемдi айтсайшы, – деп сәл кiдiрiп, сөзiн әрi қарай сабақтады Шөкең. – Қызық, бiр күнi сәлем бере барсам, Күләш жеңгем: «Анау iнiңе ақыл айтпасаң болмас, Академияның Металлургия институтында тәп-тәуiр қызмет iстеп, бiрер ғылыми мақала жазып көрiнiп келе жатыр едi, қазiр өлең деген бiр пәленi бастап, ертелi-кеш соның соңында. Онысының қанша жерге барарын, деңгейiнiң қандай екенiн бiлетiн мен жоқ. Айналайын, соған ақыл айтып, бiр дұрыс жол сiлтешi» дегенi ғой. Қазақ политехникалық институтын ойдағыдай бiтiрiп, Ғылым академиясының Металлургия институтында беделдi бiр лаборато-рияда жұмыс iстеп жүрген оның ғылыми келешегiне шынында да алаңсыз едiк. Ал анасының айтып отырғаны мынау. Дереу оның өзiнен өлеңдерiн сұрап алып, оқи бастасам, жазғандарында бiрдеңе бар сияқты. Ұйқас-ырғағы өз алдына, тың бiр ойлар қылаң берiп отырады. Ал ой айту шын ақынның ғана қолынан келмек. Осы пiкiрiмдi беркiтiп, сенiмiмдi ұштау үшiн ақын досым Олжасқа жүгiндiм. Ол өлеңдерiн оқып көрдi де, «Кен инженерiнен жан инженерi шықса несi айып, мына балада тәңiр берген дарын бар сияқты» деп ел танып, жер көруiне жақсы болсын деген ниетпен киностудияға орналасуына қол ұшын бердi. Сөйтiп, ол алғаш бiраз деректi және көркем фильмдерге сценарий жазып, кино түсiрiстi. Өлеңiн де өндiртiп жазды. Қазiр үш-төрт кiтап шығарды. Өлеңнен-өлеңге өсiп, кiтаптан-кiтапқа кемелденiп келедi. Зейiн қойып зерделеп оқысаң, оған көзiң әбден жетедi. Үлкен газеттiң ұшы-қиыры жоқ жұмысымен мұрынға су кетпей түн қатып, түс қашып жүрiп жырдағы жаңа есiмдердi үстiрт шолып қана өтiп, жазғандарына үңги бойлап, үңiле бермейдi екенбiз. Бағамдай қарап, байқап көрсем, Бақытжан елiнiң өткенiн бүгiнiмен ұштастырып, сол арқылы ой түюге бейiм талант болып шықты. Оның ойларын өзiнше өрнектеп, тың теңеу­лермен әдiптеуге әуестiгi алғашқы жыр жинақтарынан-ақ мен мұндалайды екен. Оқып отырып көз алдыңа небiр суреттердi келтiресiң. Айлы түн. Киiз үй. Ай сәулесi жүзiн аймалаған жұрт сiлтiдей тынып, күмбiрлеген күйдiң әуенiне ұйып қалған. Күй аяқталғанша орнынан тырп етер бiрi жоқ. Әлдилеген әуенмен бәрi ой дариясына шым батып кеткен сияқты. Домбыраның дың етiп кiлт тоқтағанындай ақын да кенет: «Күй тыңдап отыр менiң қазақтарым, Желiгi жетi атасын оятқандай» деп түйе қояды («Күйшi»). Ендi бiрде сәйгүлiгiн сипап тұрған шабандозды:
Құшқанда жалы жiбектей,
Жiбектей жалын күректей,
Күректей қолмен сипады
Иесi қара үлектей, –
деп суретiмен алдыңа әкеп қоя салады.
Ал тағы бiр жырында: «Оу, жолаушы, төрлет, кәне, берi атта. Киiз үйiм далам сынды қонаққа» деп, өз халқының даласындай кең пейiлiн, дарқан дәстүрiн алға тартады. Бәрiн де бейнелеп айтып, бедерлеп жеткiзуге тырысады.
Айһой, қалам – арықтардың отаны,
Асфальттарың түнде де аптап атады.
Күмбiр қағып арықтардың пернесi,
Жер жүрегi дүрс-дүрс соғып жатады, –
дейдi «Арық» атты өлеңiнде ол. Алматыда не көп, арық көп. Оның арықтар елi екенiнде де дау жоқ. Қалада не көп, асфальт көше көп. Күн ұзын қызған сол асфальттың аптабы түнде де басылмайтыны және шын. Оны себездеп сылдырай аққан салқын сулары да оңайлықпен суыта алмайды. Арықтар пернесi күмбiрлеп күй шертiп, өзiнше ағып жатқандай көрiнедi. Сол сарыннан автор дүрс-дүрс соққан жер жүрегiнiң дүрсiлiн аңғартса, оны ақындық алғыр зерде демеске бола ма?! Жай пенде байқай бермейтiндi ақын зерде қалт жiбермей, қашанда қыранындай қағып түседi. Тап басып, тауып айту да осыдан шығады. «Дән» деген жырын оқығанда оның тапқырлығына тағы да тәнтi болдым.
Адамның аңызға ұқсас алақаны,
Жылдардың әжiмдi iзi соқалаған.
Сусыған саусақтардан алтын дәнi,
Шағылып күн нұрына жатады әмән.
Осындағы саусақтың арасынан сусыған дәннiң күнге ша­ғылып жалт-жұлт етуi бұрыннан бар сурет болғанымен, дән толқытар жыртылған аңыздың уақыт iзi айғыздаған алақанға балануы тiптi тың бейне, бұрын-соңды ұшыраспаған теңеу. Кезiнде Пушкин бiр замандасын зеңгiр аспанды төңкерiлген зеренге теңегенi үшiн ғана ақын деп таныған екен. Ендеше, Бақытжанның ақын екенiне және дарынды да қарымды ақын екенiне дау жоқ. Демек, оның:
Ақынның тағдыры –
Алланың нышаны.
Жырларын аспанның жұлдызы құшады.
Сол бiр сәт жер дертiп, дән аңқып даладан,
Бал татып кетедi бiр үзiм қара нан, –
деп шалқуына хақысы әбден бар. Ал Мәскеудiң жастар баспасынан жарық көрген «Бұтақ» жыр жинағы бәйтеректiң бұтағындай тарамданып, оның өлеңдерiн бүкiл Одақ оқырмандарына жеткiздi. Одақтан тыс жерлерге де тарап, шығармалары шетел тiлдерiне де аударыла бастады.
«Елiнде жер сiлкiнсе, эпицентрi ақынның жүрегiнде жатады» деген бар емес пе. Тап сол жылдары Чернобыль апаты бұрқ еткенде, Бақытжан «жат қайғысы болмайды, жалпыға ортақ ол қайғы, бауырлары қиналса, дүйiм елi қолдайды» деп, Украинаға аттанды. Атом электр станциясының жарылысынан зардап шеккен бауырларға ол қазақтардың ықылас-пейiлi мен сәлемiне қоса:
Қиын күйде қалған елдi
Түсiнетiн жанымыз бар.
Алматыдан алма келдi,
Соны қабыл алыңыздар, –
деп, дәстүрлi сәлемдемесiн де ала барды. Чернобыльде ол жөппелдемелетiп бiр емес, үш рет болып, апат зардаптарын жоюға қол ұшын берiп, көмек көрсетiп жатқан өз жерлестерiнiң жан­қиярлық еңбегiн көрiп:
Күз келедi жаз артында,
Келер жаңбыр, тұман да әлi.
Чернобыльдi тазартуда
Қазақстан ұландары,
Қазақстан ұландары, –
деп жырға қосты. Бұл сапарынан поэтикалық жалыны, публи­цисти­ка­лық қарымы күштi талай тамаша жырлар жазып, ке­йiн олары «Припять үстiндегi ләйлек» деген атпен Алматыда және Киевте жеке жинақ болып басылып шықты. Оның украинтiлiн­­­дегi нұсқасына Украина Жастар одағының жетекшiсi Владимир Мирош­­ни­ченко: «Жинақта көзге жас үйiрер назалы сөздер көп, тек торығу­шылық пен үмiтсiздiк жоқ. Ләйлек жыр аспанында қалықтап жүрген өмiр қанаты тәрiздi. Ол – ақын жанарына сол тұста шалынған сондағы шынайы шындық. Автордың тебiренiстi толғамдары Адамға, Адамгершiлiкке һәм Ақыл-парасатқа деген терең сенiмге лықа толы. Оларды оқи отырып Қазақстан қырларының самал иісiн сезгендей боласың», – деп жоғары баға бердi. Бұл жырлар алапат апатты көрсетуiмен ғана емес, оның болашақтағы зардаптарын ескертуiмен де құнды. Семей полигоны тұрған ел мен жер үшiн бұл заңды ескерту. Адам баласының баса-көктеп табиғаттың тынышын кетiрiп, тепе-теңдiгiнiң бұзуының залалы мен зарары зор екенiн ол бейнелi сөзбен кестелеп көрсетедi. Осының бiр куәсi оның «Бұлан» деген өлеңi.
Жыр тағы да тұнып тұрған сурет. Қауiптi аймақ… Алтындай жарқыра­ған­мен, жапырақтары мезгiлсiз солған ағаштар жан күйзелтiп құлазып тұр. Орманның бұла еркесi қалың жыныс­тан алаңқайға шықты, әне. Жеп жүрген шөбi, iшiп жүрген суы бұрынғы болғанмен, ауасы да, әуесi де қаз қалыпты сияқтанғанмен, өзi-өзiнен арықтап бара жатқанын сезген жануар жарыққа ұмтылады да.
Жолға шықты ақыры, айналып бiр түбiрдi,
Тәлтiректеп кеттi де… бұлан жолға жығылды.
Бұл-бұл ұшты ләйлектей көзiндегi жарқыл да,
Сол бiр ләйлек көкте әлi көз ұшында қалқуда, –
деп бiтедi жыр. Көзден бұл-бұл ұшқан қайран өмiр! Тереңiне бойлап тағылым алсақ, айналадағы ортаға орынсыз қиянат жасамас едiк-ау. Осы ойды оның «Елiк» жыры беркiте түседi. Адам қаншалық аяусыз қатыгез болса да, дәрменсiз жаудыраған жан иесiн көргенде жiбiмеуi мүмкiн емес деген ой түйедi автор аңшы мен елiктiң арбасуын бейнелей келiп. Ақыры аңшы мылтығын лақтырып тастап, жайына кетедi. Қиқулап көлiне құстар оралады. Оларды алтын нұрымен аймалап төбеде күн тұрады. Тек осындай жарастықтың қаймағы мәңгi бұзылмаса ғой шiркiн! Сол жарастықты аз күндiк пайда, әзәзiл айла үшiн адамның өзi бұзатыны өкiнiштi-ақ. Оны Бақытжан Қанапиянов өз басынан кешiрген. 1986 жылғы Желтоқсан оқиғасынан кейiн «Қазақ ұлтшылдығын» дәлелдеу үшiн қараңғы үйден қара мысық iздеген белсендiлер қарманып жүрiп, Бақытжанның 70-жылдардың соңында жазған «Қос тiлдiлiк» деген өлеңiн қармаққа iлiктiрген. Мәскеуде КСРО Жазушылар одағы жанындағы Жоғары әдеби курста оқып жүргенде жетекшiсi болған ұстазы орыстың үлкен ақыны Александр Межиров Андрей Платоновтың өз стилiн, Иосиф Мандельштамның өз оқырманын iздегенiндей ғазапты да қастерлi iзденiстен туған жыр деп, әдiл бағасын берген өлең аяқ астынан түгi туырылған ұлтшылдықтың жалауы болып шыға келдi.
Қаршадайдан көз жазып төл тiлiмнен,
Қос тiлдiлiк дегенiңе жүгiнгем.
Екiжүздi етедi екен, бақсам, ол
Айырып өз бет-бейнеңнен, дiлiңнен, –
деген жолдарды сан-саққа жүгiртiп ал кеп сынасын. Қазақстан Орталық партия Комитетiнiң сол тұстағы бiрiншi хатшысынан бастап, партаппарат пысықайларының Желтоқсан оқиғасы сөз болса, сыбайтыны осы өлең, сынайтыны осы автор болды. Жалтырақ та жарамсақ партия жайсаңдарының әмiрiмен жырдың жанын түсiнедi деген танымал сыншы Николай Ровенскийдiң өзi оның «Күйттедiң деп құлаққа жат бiр тiлдi, бабаларым бөлдi талай ұйқымды» деген жолдарына жармасып, «Қазақстанның Ресейге өз еркiмен қосылуына қол қойысқан атақты қолбасшы Бөкенбай мен «орыстың ғылымы – дүниенiң кiлтi, оның тiлiн бiлсең, көкiрек-көзiң ашылады» деген ұлы ақын Абай бабалары Б. Қанапиянов сияқты ұрпағының жаңсақ пiкiрiн қолдамас едi-ау» деп жазды «Казахстанская правдада». Ал «Новое поколение» газетi Бақытжанның қос тiлдiлiк екiжүздiлiкке баулайды дегенi басқа қаламгерлерге терiс ықпал етiп, бүлдiрiп барады деп байбалам салды. Онда ақынның ана тiлiнiң абыройын көтеру жөнiнде дабыл қағып, оны ардақтауға үндеп отырғанын ешкiм елеген де, ескерген де жоқ. Осы тұста ғана мәртебелi мiнберлерден Бақытжан отыз мәрте сыналған екен. Жүйкесi осал, жiгерi шамалы бiреу болса жүнi жығылып, жүнжiп, өлеңдi, жалпы әдебиеттi тастап, тiптi мерт болып кетуi де ықтимал ғой. Бiрақ қанында бар қайсарлық, тегiнен дарыған төзiмдiлiк, бо­йын кернеген қажырлылық оны жасытпай, қиындыққа қайрап қарсы салды. Ол баяғысындай жырларын жазып, аудармасын жасап, киносын түсiрiп дегендей, ой еңбегiн бiр сәт толастатқан жоқ.
Ақынмын! Ендi бұрылман,
Өйткенi қысқа өмiр шын.
Түнгi жұлдыздай жырымнан
Тiршiлiк оты көрiнсiн, –
деп бел буып, бейнелi жолдар, бедерлi жырлар туғызды. Содан берi де тоғыз жинақ шығарып, кiтаптары әр тiлде Америка, Англия, Ресей мен Украинада жарық көрдi. Иран-Ғайып, Жұматай, Есенғали, Дәуiтәлi сияқты қаламдастары оның өлеңдерiн ана тiлiне аударып, қазақ оқырмандарын да разы еттi. Ширек ға­сырлық еңбегiнiң қорытындысы сынды Мәскеудiң көркем әдебиет баспасынан былтыр таңдамалысы шықты.
«Қолда ұшақ билетi, көшпендiмiн» деп өзi айтқандай, Бақытжан жолсапардан әсте жалыққан емес. Ол осы жасының iшiнде әлемнiң отыздан астам елiн аралапты. Бәлкiм, жырларының жағрапиясы кеңдiгi де содан болар. Бiрде Амстердамда оянып, ертеңiнде Парижде түстенiп, ендi бiрде Қытай қорғанын бойлап, артынша Британияның күзiн тамашалап жүредi. Бiрде Балтық балықшысымен әңгiмелесiп отырса, көп ұзамай Останкинода өлең оқып тұрады. Жүрген адамға, жүрдек қаламға жаңа жырлар, жарқын сырлар үйiрiлетiнi белгiлi ғой. Тыным таппайтын iзденгiш қаламгер сондай сапарларының бiрiнде Украинадан Ұлы Отан соғысында ерлiкпен опат болған қазақтың үшiншi батыр қызы Алтыншаш Нұрғожинова туралы деректер тауып, жырдай оқылатын очерк жазып қайтты. Тек өз енжарлығымыздан сол ержүрек қарындасымызға туған топырағында лайықты бағасын бере алмай жүрмiз. Бақытжанның «Сөз соңы» атты дастанына да осындай тың деректер арқау болған. Сонау сұрапыл соғыс кезiнде немiс басқыншылары ақырғы оғы қалғанша айқасып, арыстандай алысқан сегiз қазақ жауынгерiн тiрiдей өртеп жiберген ғой. Сол қаһармандардың аруағын қайта тiрiлтiп, абзал есiмдерiн халқына қайтарып берген алғаш осы Б. Қанапиянов десек артық емес.
Туған жұртына жан-тәнiмен қызмет етудi басты борышы санайтын ақын елiнiң жақсысын жарқыратып көрсетудi қашанда мұрат тұтады. Осының бiр жолы төл әдебиетiнiң әйдiк туындыларын орыс тiлiне аудару деп бiледi. Сондықтан ол соңғы жылдары тәржiме саласында тынымсыз еңбек етiп, көп тер төгiп жүр. Ана тiлiн жақсы бiлетiн ол Абай, Жамбыл, Кенен жырларын, Шәкәрiм мен Мағжанның өлеңдерiн әр-нақышын қаз-қалпында сақтай отырып орыс оқырмандарына жеткiзiп, қазақ жырының iнжу-маржаны, мәңгi өлмес ескерткiшi «Қыз Жiбек» дастанын орысша сөйлеттi.
Зайырлы да зиялы, зерделi жырларынан мәдени және ғылыми бiлiмдарлығы мен мұндалап тұратын ақынның жаңашылдығы өлеңде ғана емес, өмiрде де айқын көрiндi. Әдебиетшiлердi нарық қарық қылмасына көзi жеткен ол өз баспасын құрып ала қойды. Шаңырақ көтергенiне он-ақ жыл толған оның «Жiбек жолы» баспасы рухани жағынан аса қажет кiтап өнiмдерiн шығаруда лайықты беделге ие болды. Өнiмдерiнiң денi демеушiлер мен баспаның iшкi резервi есебiнен, полиграфия­лық жоғары деңгейде шығарылады. Мынандай таршылық заманда талабы тұсалып, жазғанын жариялай алмай жүрген талай жазушының кiтабын тегiн шығарып берiп, бiр жағынан Бақытжан меценаттық та мiндет атқарып жүр. Ол қазiр сонау Канадада тұратын, өзi сияқты өлеңдерiн орыс тiлiнде жазатын қандасымыз Бақыт Кенжеевтi елге қонаққа шақырып, жерлес­терiмен кездесуiн ұйымдастырып, жырларын табанда ана тiлiне аудартып, орысша-қазақша кiтап етiп шығарып бердi. Сөйтiп, алыста жүрген қандас ақынымызды жыр құмар қауымға тұңғыш рет таныстырып, ана тiлiнде табыстырды. Бақыттың: «Мен ақын досым Б. Қанапияновқа тәнтiмiн. Дүниеде бұндай адамдар болмаса өмiр сүрудiң ешбiр құны қалмас едi. Саусақпен санаулы дерлiктей саңлақтардың қатарына жатады ол» деп дән разы болатыны да содан. Асылында, Бақытжан Қанапияновтың адамгершiлiк парасатына, ақындық бауырмалдығына, досқа деген адалдығына, жалпы қоғамдық және баспагерлiк қызметiне берiлген орынды баға бұл.
Осы арада ойыңа тағы бiр айтулы тұлғаның сөзi ерiксiз оралады. Орыстың бүгiнгi бiр әйгiлi ақыны Андрей Вознесенский: «Кiндiк Азия қиырлары үлкен керуен жолдарын ғана емес, ұлы дауылдар да туғызады. Олар әлемге ақындар да бередi. Ақындарының өлеңдерi бөгеттердi бұзып-жарып, кедергiлердi көктей өтiп жатады. Ақын Б. Қанапиянов алақұйын, әңгүдiк дәуiрiмiздiң ырқына көнбей, қасақана жыр төгетiндердiң бiрi» деп жазды. Дәуiрдiң дабыра дуы мен уақыттың алмағайыптығына қарамай қиял құсын құйқылжытып, шабытын шартарапқа самғатып, ер жасына еңселi жеткен ақынға бiз де бұландай бұла, елiктей еркiн жырларыңмен елiңдi бұдан да былай сүйсiнте бер демекпiз.

Сарбас АҚТАЕВ