Мұрат Шаймаран. Өлмейтін тек – айдың әппақ сәулесі…
Ол Сарғалдақ – көйлек, сарсан бір жандай күйге еніп, Қасыма келіп отырды сәл-сәл именіп. Алаулап оттай бұтағы билер шетеннің, (мен-дағы бірге өртеніп кетер ме екенмін!?) Екеуміз ғана. самсаған орман, салқын бақ, Күн құлар көктен шұғыласы күрең жалқындап. Алыстан сонау сырнайдың үні сыңсыған, Күрсінеді ол да, мен де бір мұңға тұншығам....